Komt de tram of komt de tram niet?

(Deredactie 19 januari 2018)

In Noorwegen was er deze week een schandaal rond naaktfoto’s van een handbalspeelster. Wij moesten het weer doen met een ouderwetse ruzie tussen Groen en de Sossen. Geen discussie over werk, opwarming, mobiliteit, ecologie of mensenrechten, maar lekker over me, myself and I.

Komt de tram of komt de tram niet? Dat is de vraag die M. zichzelf iedere morgen weer stelt als ze aan de halte staat. Ze woont in een randgemeente van Antwerpen en moet om 6 uur ’s morgens  op haar werk in het centrum van de stad zijn. Elke dag opnieuw is er die onzekerheid. Forensen met openbaar vervoer is spannender dan de lotto spelen.

Het is al jaren zo, zegt ze als ik doorvraag. Ze is midden de vijftig en had al meer dan 20 jobs, jobs, jobs. Niet het werk was het probleem, ze werd nergens ontslagen, maar het transport. Hoe moet je van de ene buitenwijk naar de andere? Hoe krijg je ondertussen je kinderen van en naar school?

Het verhaal van M. ligt al de hele week als een modderkluit op mijn maag. Terwijl in Antwerpen, de gehavende havenstad, weer luid gediscussieerd werd over verkiezingen, verkiesbare plaatsen en kartels door politici met een bord van hier tot ginder voor hun kop. Vroeger klaagde men er over zware deeltjes in de lucht, nu smijten ze er hele kluiten modder naar elkaar. Nog even en er staan naast militairen op de Meir ook baggeraars.

Uitgerekend die politieke partijen, die altijd op de solidariteit hameren en sikkelen, die ons uitleggen hoe wij met elkaar moeten samenwerken en samenleven, slagen er zelf niet in om samen te werken en te leven. Ondertussen is de rust teruggekeerd, de twistende partijen die in het begin van de week nog diep verontwaardigd waren, staan weer lachend op de foto, overtuigd van hun gelijk. Niets gebeurd. Sorry foutje. Best friends for ever.

Weg modder, terug naar de orde van de dag: het slijk der aarde. Want dat is toch de vieze smaak die blijft hangen.  Voor zover we er een kijk op hebben gaat de rel rond Tom Meeuws over 660.000 euro van De Lijn.  Er ging meer dan een half miljoen euro van de Lijn naar een theater in Borgerhout voor een feestje.  Ondertussen stonden de reizigers te wachten op het al dan niet arriveren van een overvolle tram en bus. Een feestje organiseren voor het openbaar vervoer is klaarblijkelijk een stuk makkelijker dan degelijk openbaar vervoer organiseren.

Vind ik het jammer dat een politicus zijn kinderen op een doordeweeks avondje niet zelf in bed kan stoppen? Natuurlijk. Maar ik vind het duizend keer erger dat de duizenden arbeiders en arbeidsters èn hun kinderen dag in, dag uit, datzelfde lot ondergaan omdat ‘hun’ openbaar vervoer niet goed geregeld is.

Maar kom: een week is voorbij, Samen is begraven en een prachtige nieuwe toekomst lacht zowel Groen als SP.a toe. Ik mag hopen dat er een spetterend doopfeest komt,

in een theater in Borgerhout. Of het geld voor dat feestje van een openbare dienst of een bouwpromotor komt, dat vernemen we binnen een paar jaar wel.